دوره 20، شماره 2 - ( 4-1402 )                   جلد 20 شماره 2 صفحات 147-137 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

Amirteimoori A, Paryad R. A Common Set of Weights Method to Determine the Best Performer in Data Envelopment Analysis. jor 2023; 20 (2) :137-147
URL: http://jamlu.liau.ac.ir/article-1-2131-fa.html
امیرتیموری علیرضا، پاریاد ریحانه. یک روش مبتنی بر وزن‌های مشترک برای تعیین بهترین واحد تصمیم‌گیری در تحلیل پوششی داده‌ها. تحقیق در عملیات در کاربردهای آن. 1402; 20 (2) :137-147

URL: http://jamlu.liau.ac.ir/article-1-2131-fa.html


گروه ریاضی، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی، رشت، ایران ، ateimoori@iaurasht.ac.ir
چکیده:   (1057 مشاهده)
در مدل‌های کلاسیک تحلیل پوششی داده‌ها (DEA) بهترین واحدهای تصمیم‌گیرنده اندازه کارایی کامل دارند و با مقدار یک نیز نشان داده می‌شوند و به تجربه می‌دانیم که بیشتر از یک واحد در وضعیت کارا قرار می‌گیرند. یکی از موضوعات جالبی که اغلب مورد توجه محققین قرار می‌گیرد تمایز میان عملکرد واحدهای تصمیم‌گیرنده‌ای (DMU) است که کارایی کامل دارند. نویسندگان مختلف مشکل پیدا کردن بهترین واحد کارا را از دیدگاه‌های مختلف مورد مطالعه قرار دادند. با این حال تا جایی که نگارندگان مطلع هستند هیچ تعریف صریحی برای بهترین واحد کارا وجود ندارد. به همین دلیل رویکردهای مختلف، واحدهای متفاوتی را به عنوان بهترین واحد کارا معرفی می نمایند. در مقالهی حاضر با استفاده از مجموعه مرجع همه واحدهای کارای قوی و مجموعه مشترک وزنها یک مدل مبتنی بر تحلیل پوششی داده‌ها برای تعیین بهترین واحد تصمیم گیری ارایه می‌شود.  برای این منظور، با حل یک مساله برنامه‌ریزی خطی ساده یک اندازه مقایسه‌ای برای هر واحد تصمیم‌گیری تعریف می‌شود و با استفاده از این اندازه روشی برای رتبه‌بندی واحدهای روی مرز تعیین می‌شود. یک مثال عددی نیز کاربرد رویکرد پیشنهادی را نشان می‌دهد. 
متن کامل [PDF 621 kb]   (494 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: تخصصي
دریافت: 1400/11/12 | پذیرش: 1401/4/6

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

ارسال پیام به نویسنده مسئول


بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.