فاطمه زمزم، حبیب زارع احمدآبادی، علیرضا ناصرصدرآبادی، علی مروتی شریف‌آبادی،
دوره ۲۰، شماره ۳ - ( ۶-۱۴۰۲ )
چکیده
تحلیل کارایی کشورها در زمینه توسعه پایدار با توجه ویژه به اثر انتشار گازهای گلخانه‌ای و آلاینده‌های هوا بر روی سلامت انسان می‌تواند کمک شایانی به سیاست‌گذاری توسعه منطقه‌ای و جهانی کند. پژوهش حاضر با ارایه یک مدل DFM به ارزیابی عملکرد ۳۳ کشور OECD می‌پردازد. مقایسه تغییرات، میزان افزایش در خروجی و کاهش در ورودی‌ها جهت کارا شدن واحدهای تصمیم‌گیری در مدل‌های DFM و CCR از اهداف این پژوهش می‌باشد. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر اجرا جزء پژوهش‌های توصیفی می‌باشد. بر اساس بررسی ادبیات و پیشینه پژوهش انتشار گازهای ۲CO ، NOx، ۲SO ، بودجه سلامت و فلزات سنگین به‌عنوان متغیرهای ورودی، و شاخص‌های کیفیت هوا بر اساس گزارش شاخص عملکرد زیست‌محیطی (EPI) از قبیل PMW، PME و HAD به‌عنوان متغیرهای خروجی درنظرگرفته شده‌است. در نهایت نتایج نشان داد که کشورهای ناکارا جهت رسیدن به مرز کارا باید بیشترین تغییر را در متغیرهای ورودی از قبیل انتشار گازهای ۲CO، NOx و ۲SO ایجاد کنند؛ لذا توجه به مدیریت و کنترل انتشار گازهای گلخانه‌ای و آلاینده‌های هوا و پرداختن به این موارد می‌تواند در کارا شدن کشورهای ناکارا و دارای عملکرد ضعیف در پایداری زیست‌محیطی، موثر واقع شود. همچنین تحلیل‌ها نشان داد که در کشورهای ناکارا جهت بهبود وضعیت پایداری، سیاست‌گذاران باید بیشترین توجه خود را معطوف به کاهش و کنترل انتشار گازهای ۲CO ، NOx و ۲SO و مباحث مربوط به تخصیص بودجه مشخص برای پیشگیری و درمان بیماری‌های مرتبط با آلایندگی‌های هوا نمایند. همچنین بر مبنای روش پژوهش اشاره‌شده، به مقایسه دو شیوه مدل‌سازی ارزیابی کارایی کشورها در زمینه توسعه‌پایدار پرداخته‌شده است و مزیت‌های مدل DFM نسبت به CCR مورد تحلیل قرار گرفته‌است.
