این مقاله به ارزیابی عملکرد صندوق‌های سرمایه گذاری مشترک که هم اکنون در کشور فعال هستند، می‌پردازد. ارزیابی با استفاده از معیارهای سنتی و روش تحلیل پوششی داده‌ها(DEA) انجام گرفته است. روش DEA با در نظر گرفتن ورودی‌ها و خروجی‌های بیشتر نسبت به روش‌های سنتی معیار مناسب‌تری برای ارزیابی عملکرد این صندوق‌ها می-باشد. ورودی‌ها شامل انواع شاخص‌های ریسک همچون انحراف استاندارد، بتای بازار و جذر نیم- واریانس و نیز هزینه‏های صدور و ابطال واحدهای سرمایه‌گذاری می‌باشند. خروجی‌ها نیز شامل نرخ بازده مورد انتظار و نسبت دوره برتر می‌باشند. نتایج بیان‌گر آن است که رتبه‌بندی بر اساس شاخص‌های مختلف سنتی تقریباً یکسان است و چنان‌چه با همان اطلاعات از روش DEA جهت ارزیابی استفاده شود نتیجه دقیقاً همان خواهد بود. بر اساس نتایج حاصل از روش DEA از تعداد 29 صندوق مورد بررسی 8 صندوق از کارایی کامل برخوردار هستند. ناکارایی سایر واحد در ورودی‌ها به ترتیب ناشی از عواملی همچون درصد هزینه صدور واحدهای سرمایه‌گذاری، شاخص نیم- واریانس، انحراف استاندارد و بتای بازار می-باشد. این ناکارایی در خروجی‌ها ابتدا ناشی از پایین بودن نسبت دوره برتر و سپس نرخ بازده می‌باشد. برای رسیدن به کارایی، این صندوق‌ها باید در صدد کاهش ورودی‌ها به ویژه درصد هزینه‌های صدور واحدهای سرمایه‌گذاری باشند.

واژه‌های کلیدی: صندوق سرمایه‌گذاری مشترک، کارایی، تحلیل پوششی داده‌ها، نرخ بازده مورد انتظار، نسبت ترینور، نسبت شارپ، آلفای جنسن، نسبت اطلاعات.

متن کامل [PDF 176 kb]   (3637 دریافت)